آنچه در ذیل این پست می بینید نامه ای است که جبیب ا... عسگر اولادی مسلمان در زمان اسارت در زندان شاه خطاب به نصیری رییس ساواک شاه نوشته است و از او تقاضای عفو ملوکانه و پوزش کرده است.
در این وبلاگ قصد ندارم با یادآوری این نامه قصد تخطئه یک زندانی سابق را که دستش از همه چیز کوتاه بوده است را بکنم اما در این روزهایی که آقای عسگر اولادی و امثال وی به عنوان حامیان احمدی نژاد بر صحت اعتراف اصلاح طلبان در دادگاه اصرار دارند این است که آقایان موتلفه و دیگر همفکران رییس دولت کودتا مطمین باشید تاریخ قضاوت خواهد کرد همچنانکه امروز آقای عسگر اولادی مخالفت با شاه را جزو سوابق روشن انقلابی خود می داند و آن تقاضای از سر فشار را راهکار انقلابی خود در آن دوران خفقان آور می داند مطمینا این اعترافات امروز اصلاح طلبان هم چیزی در زمره همان غلط کردن ها و پوزش خواهی هایی است که در زمان شاه از هراس شکنجه و امروز از هراس شکنجه آن هم از نوع کهریزکی اش وجود دارد و اگر امروز امثال عسگر اولادی این اعترافات را حقیقی می دانند لاجرم باید ان پوزش خواهی را هم حقیقی بدانند و قبول کنند که ان انقلابی گری اشتباه بوده است که درنامه خود به نصیری بدان اعتراف کرده است و اگر ان نامه پوزش خواهی به دلیل فشار و حبس ارزشی ندارد پس این اعترافات تحت فشار و شکنجه هم بی اثراست.
